“Үз бәхетемнән качтым”

Бер егет белән мәктәп елларыннан ук бик яратышып йөрдек. Язмышыбызга шулай язгандыр инде, бергә була алмадык. Гаеп икебездә дә булды. Ул да горур. Мин дә баш бирмәс. Аңлашып тормадым, үпкәләдем дә араны өздем. Сәбәбе дә әллә ни түгел иде. Кеше сүзенә, гайбәт сүзгә ышанганына ачуым килде. Ул хатасын таныса да, гафу итмәдем. Күрше авылдан сорап килгәннәр иде, ризалыгым биреп, шул елның көзендә үк кияүгә дә чыгып киттем. Ләкин бәхетем булмады. Ирем бик эчкече, йөремсәк кеше булып чыкты. Казанга киттек. Авылда бик сизенмәсеннәр дип тырышкан идем. Икешәр, өчәр эштә эшләдем. Ләкин без капчыкта ятамени.

Чыганак: https://tatar-today.ru/2022/02/73351/